Izydor z Sewilli (560-636) jest jednym z tych pisarzy chrześcijańskich, którzy przyczynili się do przekazania Europie kulturowego dziedzictwa antyku. Z jego ogromnej spuścizny literackiej najbardziej znanym dziełem są Etymologiarum libri XX, czyli Etymologie w dwudziestu księgach, pierwsza naukowa encyklopedia, obejmująca wiadomości ze wszystkich ówcześnie znanych dziedzin wiedzy, która stała się najpoczytniejszym po Biblii dziełem średniowiecznego Zachodu. Niniejsza książka to studium poświęcone botanice Izydora w jego encyklopedii. Oparta została na wnikliwej analizie filologicznej tekstu XVII księgi Etymologii, zatytułowanej De agricultura, która stanowi cenne źródło wiadomości na temat starożytnej wiedzy o roślinach, a także, pośrednio, o ówczesnym rolnictwie, medycynie, kuchni, wierzeniach i praktykach religijnych. Autorka odnalazła też i przebadała źródła, z których Izydor czerpał wiedzę o botanice i rolnictwie, oraz określiła, jakie wiadomości w nich znalezione przeniósł do swojej encyklopedii. Książka kierowana jest do szerokiego kręgu odbiorców, a mianowicie filologów klasycznych, historyków starożytności, badaczy rzymskiej literatury agronomicznej i starożytnego rolnictwa rzymskiego oraz grona miłośników antyku.