W latach 30-tych XX wieku Związek Radziecki zrealizował pionierski program rozwoju nowego rodzaju wojsk – sformowano wtedy radzieckie Wojska Powietrznodesantowe (WPD), których liczebność w czasie zimnej wojny była proporcjonalnie wyższa niż we wszystkich innych armiach świata. W czasie II wojny światowej, choć WPD zostały zdeprecjonowane do rangi lekkiej piechoty, to nadal stanowiły elitę wśród radzieckich formacji gwardyjskich. Po wojnie, w następstwie zmian geopolitycznych spadochroniarzom przypadła w udziale rola strażników radzieckiego imperium. Wierni żołnierze Kremla zdecydowali o przebiegu interwencji na Węgrzech, w Czechosłowacji oraz Afganistanie. Po rozpadzie imperium elitę rosyjskich sił zbrojnych angażowano w działania bojowe w Czeczenii, Gruzji oraz Ukrainie. Współcześnie, choć gwałtowny rozwój środków walki podważa zasadność wytrzymywania tego typu formacji, to jednak usytuowanie geopolityczne Rosji, wielkość jej terytorium, a także zobowiązania sojusznicze sprawiają że nie mówi się o ich redukcji, ale o dalszym rozwoju.