Książka podejmuje problem rozwoju, trwałości i funkcjonowania siedemnastowiecznego piśmiennictwa serbskiego w określonym czasowo kontekście historycznym, politycznym, eklezjalnym i kulturowym. Prezentacja najważniejszych realizacji literackich i charakterystycznych fenomenów oraz ich systematyczne uporządkowanie służy określeniu podstawowego kształtu i specyfiki ówczesnej literatury, a tym samym lepszemu poznaniu niezbyt często wyodrębnianego z porządku periodyzacyjnego siedemnastego stulecia. Rozprawa jest z jednej strony klasyczną prezentacją literaturoznawczą, opisem zespołu reprezentatywnych dla siedemnastowiecznego systemu literackiego gatunków, tekstów, znamiennych konstrukcji ideowych i schematów narracyjnych. Z drugiej strony to próba zdefiniowania funkcji poprzez ekspozycję jego mnemotechnicznej zdolności, retrospektywnej orientacji, swoistych mechanizmów selekcji, rekonstrukcji, suplementacji wizji przeszłości. Zarysowany problem czasu, tradycji, relacji przeszłości i teraźniejszości w przestrzeni dzieła literackiego i systemie literatury stanowi próbę uchwycenia wielowymiarowej ich projekcji, wielokierunkowej zależności i stopnia zintegrowania, niezmiennie zaś określenia substancji tej literatury lub tylko potwierdzenia tezy o jej średniowiecznym profilu.