Książka o bezprzykładnej odwadze żony, matki i przyjaciela wszystkich stworzeń, dla których nie wahała się ryzykować życiem własnym i swojej rodziny.

Wspomnienia Antoniny Żabińskiej, które zainspirowały pisarzy i filmowców, to książka wyjątkowa.
Ta oryginalna historia, spisana przez główną bohaterkę wydarzeń, dzieje się w warszawskim ogrodzie zoologicznym, podczas i tuż po drugiej wojnie światowej.
W opowieści Żabińskiej bohaterstwo i siła ducha stają się normalną częścią życia, jak obieranie kartofli czy pielenie grządek. Właśnie dlatego śmierć zwierząt podczas pierwszych bombardowań Warszawy i likwidacja ogrodu nie załamały dyrektorostwa Żabińskich. Kiedy stracili zwierzęta z bezprzykładną brawurą zaczęli ratować ludzi, ukrywając ich na terenie domu i ogrodu.
Odwaga i dyplomacja Jana Żabińskiego pozwoliła wyprowadzić z getta dziesiątki uciekinierów, a Antonina stworzyła rodzinie i uciekinierom azyl, który dawał namiastkę normalności.
o autorach
Antonina Żabińska (1908-1971) – żona dyrektora Warszawskiego Ogrodu Zoologicznego w latach 1929-1950. Jej mąż, Jan Żabiński, stworzył nowoczesne zoo, pracował nad rekonstrukcją wymarłych gatunków, jak żubry i tarpany.
W czasie wojny Antonina wraz z mężem, porucznikiem Armii Krajowej i wykładowcą na tajnych kursach uniwersyteckich i kompletach szkół średnich, ukrywali zbiegłych z getta Żydów, niektórych zaopatrywali w aryjskie papiery i pomagali w dalszej ucieczce.
W 1965 r. oboje otrzymali tytuł Sprawiedliwy wśród Narodów Świata. Za ratowanie Żydów w czasie wojny Jan został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z gwiazdą, a Antonina Krzyżem Komandorskim .
Antonina Żabińska jest również autorką trzech książek o zwierzątkach: Dżolly i Ska, Rysice i Borsunio.