Książka o Janie z Czyżowa to studium kariery dwu pokoleń rodziny Półkozów, która wywodząc się z kręgu średniozamożnej szlachty małopolskiej w ciągu pierwszej połowy XV w. weszła do elity społecznej i politycznej, wspięła na najwyższy szczebel władzy, jakim była w latach 1440-1447 funkcja namiestnika (tytułowanego też wicekrólem). Autorka stara się wyjaśnić drogi awansu Michała z Bogumiłowic, ojca głównego bohatera, i jego samego, analizując ich powiązania rodzinne, działania gospodarcze zapewniające wzrost zamożności, a przede wszystkim ukazując karierę w elicie władzy na tle sytuacji Polski świeżo związanej unią z Litwą, poddanej presji czynników wewnętrznych (stronnictw możnowładczych, aktywizującej się szlachty) i zewnętrznych (głównie Zakonu Krzyżackiego, cesarza Zygmunta Luksemburczyka i Papiestwa). Interesują ją zwłaszcza rządy namiestnicze Jana z Czyżowa jako przejaw rozwiązań ustrojowych w czasie kształtowania się nowego modelu państwa tzw. demokracji szlacheckiej.