Hannibal (ur. 246 p.n.e.), sławny wódz kartagiński, żył w okresie mającym zasadnicze znaczenie zarówno dla formowania się świata starożytnego, jak i dla losów kultury, której jesteśmy dziedzicami. Kiedy jako dziecko wyruszał ze swym ojcem, Hamilkarem, na podbój Hiszpanii, Rzym był jeszcze potęgą tylko italską; zanim umarł w 183 r., mocarstwo to zdążyło już pozbawić Kartaginę zamorskich posiadłości i poważnie zachwiać wschodnim dziedzictwem Aleksandra Wielkiego. W niespełna pół wieku na scenie dziejów stanął cały szereg najwybitniejszych postaci starożytności: w Rzymie Fabiusz Maksymus, Scypion Afrykański, Katon Starszy; w Grecji i na Wschodzie Filip Macedoński, Filopojmen, Antioch III Wielki. Hannibal przewyższa ich wszystkich blaskiem i różnorodnością talentów. Był jednocześnie mężem stanu i wielkim wodzem, genialnym strategiem i przebiegłym taktykiem, przywódcą nie mającym sobie równych w umiejętności kierowania ludźmi i dalekowzrocznym politykiem. Był bohaterem paradoksalnym, albowiem w świecie, do którego ukształtowania przyczynił się bardziej niż ktokolwiek inny, zostawił po sobie jedynie słaby ślad. Takiego właśnie bohatera przedstawia Serge Lancel, profesor uniwersytetu w Grenoble, badacz zajmujący się Afryką Północną w starożytności.