Dla przyjaciół był Gniadym. Złośliwi recenzenci nazwali go Boskim Gniatkowskim. Dla miłośniczek swego talentu był polskim Bingiem Crosbym, a nawet Rudolfem Valentino polskiej piosenki. Śpiewane przez niego refreny powodowały zmysłowe falowanie piersi pań w każdym wieku i dyskretne wycieranie łez wzruszenia. Wszędzie bił rekordy popularności. Z łatwością zjednywał sobie każdą publiczność, nieliczną w salach koncertowych i kilkusettysięczną widownię imprez plenerowych. Bez trudu zwyciężał w prasowych plebiscytach i konkursach radiowych. Na estradzie pojawił się w 1954 roku. A gdy zwyciężył w konkursie dla piosenkarzy amatorów, natychmiast stał się gwiazdą radiowej anteny, partnerem nagrań w duecie z Janem Dankiem i najcenniejszą `eksportową` postacią polskiej piosenki lat 60. Na zachodzie Europy koncertował z orkiestrami Maxa Gregera i Güntera Gollascha. Na wschodzie – od Ałma Aty po Soczi – śpiewał zagraniczne przeboje, ale tylko po polsku. Poznała go i ceniła rodzima publiczność Australii, Kanady i Stanów Zjednoczonych. Mijały mody, zmieniały się style, a piosenki z jego repertuaru zawsze miały oddaną, zawsze gorąco oklaskującą publiczność, ochoczo nucącą z nim i bez niego `Kuba wyspa jak wulkan gorąca`, `Ryżowe pola w wodzie mokną`, `Appasionata – wspomnienia dawnych dni`