Od kiedy naprawdę zaczyna się dojrzałość? Czy wtedy, gdy dumni odbieramy dowód osobisty? A może wtedy, gdy wreszcie zyskujemy pewność, że nasze wybory są słuszne? Tylko czy taka pewność w ogóle jest możliwa? Takie pytania nurtują trzydziestoparoletnią bohaterkę "Sztuki latania", która dochodzi do wniosku, że zmarnowała całe dotychczasowe życie i postanawia je zmienić. Nie jest jednak łatwo zostawić to, co daje niezłe utrzymanie.
Matka bohaterki uważa, że każdy człowiek powinien pozostawić po sobie coś namacalnego: dzieci, wiersze, w ostateczności nawet ręcznie wykonany sweter. Zośka nie ma dzieci, wierszy nie pisze, a na drutach robić nie umie. Dopiero wyprawa na słoneczną wyspę Rodos, gdzie bohaterka przeżywa tragedię, paradoksalnie leczy ją z lęku przed lataniem i przed życiem.