Pomimo bogatego dorobku naukowego poświęconego problematyce RSI na świecie, systemy w Polsce nie zostały w wystarczający sposób zbadane, co może wynikać po części z, jak określa się to w literaturze, dopiero „raczkującej” regionalnej polityki innowacji. Mając na uwadze powyższe, autorka zdecydowała się na podjęcie próby rozszerzenia aktualnego stanu wiedzy na temat RSI w Polsce o zbadanie: elementów tworzących potencjał innowacyjny systemów, wpływu nakładów na efekty innowacji, oraz efektywności technicznej systemów. Wyniki analizy potwierdziły zróżnicowaną strukturę RSI w Polsce. Wartości indeksu potencjału innowacyjnego wskazują, że nadal istnieje możliwość jego wzrostu w polskich regionów. Systemy określić można mianem fragmentarycznych, czyli takich, w których współpraca w ramach działalności innowacyjnej pojawia się sporadycznie. W większości regionów odnotowano wzrost publicznego wsparcia działalności innowacyjnej, co może świadczyć o potrzebie i wzroście jego roli w regionalnych procesach innowacji. Nieefektywne systemy istnieją zarówno w regionach zawierających w sobie obszary metropolitalne, jak i nie posiadających ich, peryferyjnych regionach Polski Wschodniej. Systemy są podstawą i jednocześnie adresatem polityki innowacji. Największy wpływ na pozycję innowacyjną RSI miało regionalne otoczenie w postaci kapitału ludzkiego, instytucji, popytu i zdolności absorpcyjnych. Jedynym czynnikiem, który pozostawał bez istotnego wpływu na efekty innowacji, okazała się współpraca przedsiębiorstw, w tym ta realizowana w klastrach. Ten aspekt powinien stać się przedmiotem szerszej analizy władz regionalnych we wszystkich regionach, ponieważ to właśnie współpraca stanowi o istnieniu pełnego RSI.