Kolędy śpiewamy w radosnym okresie Narodzenia Pańskiego. Ich słowa, jak piękna katecheza, prowadzą nas ku poznaniu tajemnicy Emmanuela, „Boga z nami”.
Wraz z pasterzami pochylamy się w nich nad żłóbkiem małego Jezusa, towarzyszymy
Maryi i Józefowi w ich troskach i biedzie, stajemy się świadkami pokłonu Mędrców ze Wschodu. W kolędach objawiana jest największa tajemnica świata: w „ciemną noc brodzącą w jasności promienistej” przedwieczne „Słowo ciałem się stało i zamieszkało między nami”, „Chrystus się rodzi, by nas oswobodzić”, „rodzi się w ubóstwie Pan wszego stworzenia”. Kolędy mówią nam prawdę o Bogu, który „tak umiłował świat, że Syna swego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Ukazują również najgłębszy sens wydarzenia betlejemskiej nocy: tajemnicę Wcielenia w perspektywie Paschy; każą nam w pewnym momencie opuścić czas Jezusowego dziecięctwa i wraz z Panem wchodzić w rzeczywistość obumierania i krzyża, dążąc wraz z Nim ku zmartwychwstaniu i życiu.