- Jakie są skutki zmiany strategii polskiej polityki zagranicznej dokonanej przez rząd po 2007 roku?
- Jakie są strategiczne cele polityki Rosji i co z nich wynika dla Polski?
- Czy Unia Europejska może/powinna mieć spójną politykę zagraniczną?
- Jakie są perspektywy stosunków transatlantyckich?
- Czy możliwe są bilateralne sojusze polityczne w Europie Środkowej, wzmacniające pozycję Polski w UE?
- Jak spór polityczny w Polsce wpływa na jakość jej polityki zagranicznej?
- Jakie są ekonomiczne uwarunkowania i skutki polityki zagranicznej?

„Realizm” bowiem, jaki wybierają politycy dziś rządzący w Polsce czy na Ukrainie, polega na uznaniu dominującej roli Rosji na obszarze całej Europy Wschodniej. Partnerzy Kremla pozyskani przez wytrwałą politykę Gazpromu w Berlinie, Rzymie czy Paryżu oczywiście podzielają ten pogląd. Mogą to robić z całym spokojem, gdyż dla nich pojęcie Europy Wschodniej jest mniej lub bardziej odległą egzotyką. Politycy w Warszawie przekonują społeczeństwo, że Polski na tym obszarze nie ma i nie powinno być – jest bowiem w Unii Europejskiej. Szkodliwe może być tylko zbytnie angażowanie Polski w „awantury” na wschodzie – czyli w każdą formę polityki, która może narazić nas na niezrozumiały w Brukseli (a raczej w Paryżu, Berlinie czy Rzymie) konflikt z Moskwą.
(fragment tekstu Andrzeja Nowaka)