Stanisław Grochowiak (1934-1976), poeta, dramatopisarz, prozaik, eseista.
Poeta, nazwany pejoratywnie przez J. Przybosia turpistą, dowodził, że turpizm to nie rodzaj chorej fascynacji i ciemność poezji, ale umiłowanie rzeczy zwyczajnych prowadzące do afirmacji rzeczywistości, bliska codzienności „mikroliryka materii”, ukazanie pełnej wizji świata i poszukiwanie tą drogą prawdy, gdyż może „trywialność prawdzie bliższa”. Paradoksalnie w jego „ciemnych wierszach” widoczna jest też tęsknota za pięknem i miłością, która potrafi obronić przed śmiercią i mrokiem świata. Grochowiak jest jednym z największych piewców miłości. „Mało u kogo trafia się równa żarliwość namiętności, to znaczy przekonania, że w miłości tkwi klucz życia, że niczego ważniejszego w prywatnym losie nie ma i nie będzie” – pisał J. Błoński.