Żeromskiego cechował maksymalizm etyczny, który według niego był niezbędny do przebudowy świata. Uważał, że pozytywne zmiany w społeczeństwie mogą nastąpić jedynie dzięki działalności ofiarnych i wysoce moralnych jednostek. Postacie takie czynił zatem bohaterami swych opowiadań. Najbliższa Żeromskiemu była problematyka narodowa i społeczna. Zajmowały go kwestie utraty tożsamości narodowej i przyczyny tego zjawiska, wśród których eksponował lęk przed represjami ze strony zaborcy oraz pragnienie wygodnego, spokojnego życia.