Autorka prezentuje miejsce roślin, kwiatów i ziół w polskiej (i wschodniosłowiańskiej) kulturze ludowej w perspektywie kulturowo-ekologicznych sieci relacji: kobieta–roślina. Symbolika i zastosowanie roślin analizowane są w ścisłym związku z miejscem kobiet w życiu społecznym i rodzinnym wsi, a także w systemie wierzeń i obyczajów. Tak więc są rośliny „dziewczęce” (kalina, wiśnia) i panieńskie (ruta, rozmaryn, barwinek), ale też „męskie” (chmiel), bywają również rośliny o ambiwalentnym charakterze (groch).
prof. dr hab. Izabella Bukraba-Rylska

Studium Orzechowskiej stanowi dobry przykład rekonstrukcji „ludowych ontologii” w perspektywie oryginalnej i płodnej poznawczo – ekologii kulturowej. Zagadnienie to postawiono w pionierski sposób, tzn. scalono je w ramach „ludowego obrazu świata”, „chłopskiego światoodczucia”.
prof. dr hab. Roch Sulima

Autorka wykazuje, że stosunek chłopów do świata roślinnego świadczy o ich rozległej wiedzy na temat roślin, a zarazem o postrzeganiu roślin w sposób mistyczny i symboliczny. W ludowym uniwersum rośliny obdarzone były autonomią i mocą sprawczą, objawiającą się pomocą w ludzkich troskach, ale również aktami zemsty za ich złe traktowanie.
dr hab. Paweł Chmieliński