`Literatura estońska ukształtowała się w środowisku chłopskim, zrodziła się w izbie i karczmie i taka rustykalna wyszła ze wsi, w bardzo konkretnie umiejscowionej pod bladym słońcem północy. Immanentnie naznaczona nordycką surowością i przesiąknięta protestanckim pragmatyzmem nie była i wciąż nie jest w znacznej mierze obciążona uciążliwymi i permanentnymi ambicjami zmieniania, a tym bardziej ulepszania całego świata. Kultywuje swoisty inflancki pragmatyczny romantyzm, gdyż cechują ją: silna i serdeczna więź z ojczystą naturą, rodzimym krajobrazem, oraz permanentna służebność wobec powołania, jakim jest literacki zapis i świadectwo dziejów narodu. Jej zewnętrznym wyróżnikiem jest wierność realiom geograficznym i przyrodniczym.`
Fragment Wstępu