Niewidzialni ludzie mają imiona, głos i tożsamość. Żyją obok nas. Wszędzie. Młoda kobieta, wychowana w domu dziecka, próbuje uporać się z traumami dzieciństwa. Romski chłopiec pragnie uratować swoją umierającą matkę. Niegdyś sławna baletnica, dziś – zapomniana przez świat kociara. Syryjska rodzina w obozie dla uchodźców walcząca o przetrwanie.

Dziewięć historii poruszających kwestie nierówności społecznej, queer, niepełnosprawności fizycznej, ubóstwa, wykorzystywania seksualnego i dyskryminacji.

Powieść wyróżniona w Bułgarii nagrodą „Debiut” 2018.

Lektura powieści „Niewidzialni” Natalii Delewej przypomniała mi, że w dzieciństwie ukrywałam się w szafie, na drzewie, na strychu i marzyłam o czapce niewidce. W zagrożeniu chciałam założyć taką czapkę na głowę, zniknąć ze świata, ukryć się w bezpiecznej przestrzeni, tam gdzie nikt mnie nie znajdzie. Potem zorientowałam się, że taką czapką niewidką może być literatura i moja wyobraźnia. Podobnie myśli narratorka „Niewidzialnych”. Ona zbiera strzępki artykułów, wsłuchuje się w siebie, w opowieści ludzi spotkanych na swej drodze, zagląda w przeszłość, mierzy się z traumami i wybijając czytelnika ze strefy komfortu, zadaje ważne pytania o nasz świat, imigrantów, ludzi wykluczonych, porzuconych, bezdomnych. Piękna, misternie utkana i poruszająca książka.

Wioletta Grzegorzewska, autorka „Guguł”