Monografia jest próbą usytuowania współczesnej „fotografii jako sztuki” w obszarze refleksji kulturowej. Punktem wyjścia jest pojęcie foto-tekstu, wskazujące na ścisły i niejednoznaczny związek pomiędzy znaczeniami wizualnymi i kontekstem narracyjnym obrazów. Przedstawiono trzy najciekawsze, zdaniem autorki, miejsca styku fotografii i narracji: pierwsze, inspirowane teoriami strukturalnymi (koncepcje R. Barthes’a i J. Bergera), drugie – prezentowane we współczesnych studiach wizualnych (np. M. Bal), traktujących równorzędnie obraz i tekst w teoriach, trzecie – w refleksji nad historią i pamięcią (P. Ricoeur), w której wizualne świadectwo pozwala stawiać pytania o sposób konstruowania narracji o przeszłości.