Obecność obcych architektów i budowniczych na ziemiach polskich ma tak długą historię, jak sama architektura w Polsce, natomiast wyjazdy z ojczystej ziemi w poszukiwaniu pracy czy szansa na zrealizowanie za granicą projektu stały się udziałem polskich architektów dopiero po połowie XIX w. Budowanie na obcej ziemi to przede wszystkim szansa na zderzenie dwóch różnych – architekta i zleceniodawcy – doświadczeń architektonicznych, nawyków i upodobań, a przynajmniej na konfrontację wizji architekta (często skorygowanej już przez zleceniodawcę) z zastanym krajobrazem architektonicznym tworzonym w innej tradycji. Zebrane w niniejszym tomie teksty powstały w różnym czasie na przestrzeni ostatnich dwudziestu pięciu lat i nie stanowią koherentnej syntezy omawianego problemu. To raczej dziesięć case studies ących się na wybranych zjawiskach charakterystycznych dla różnych aspektów realizacji dzieł obcych architektów na ziemiach polskich i aktywności architektonicznej Polaków poza granicami ojczyzny w dobie nowoczesnej.