W konwencji HAIKU jest zbiorem tekstów oryginalnych napisanych w tej właśnie konwencji. Haiku powstało w Japonii — okres wielkiego rozkwitu przypada na drugą połowę XVII wieku. Jest to najkrótsza forma poetycka w literaturze światowej. Utwór nie przekracza 17 sylab, ułożonych zwykle w trzech wersach, nie zawsze według wzorca 5-7-5 sylab. Obecnie oryginalne utwory w tej konwencji można spotkać w wielu językach - głównie japońskim i angielskim. Teksty w językach innych niż japoński nawiązują często do sposobu widzenia świata w duchu kultury japońskiej, co nie zmienia faktu, że haiku ma dzisiaj walor uniwersalny. W haiku ogromną rolę odgrywa relacja przyroda - człowiek, jak również konkretność przywoływanych obrazów. Język ma być prosty i „przezroczysty" - nie zatrzymywać uwagi na sobie, odsyłać „poza" siebie, ułatwiać „dotknięcie" fragmentu czegoś, co można nazwać rzeczywistością. Haiku bywa czasami mini-dramatem, czymś paradoksalnym, niezwykłą refleksją, nowym spojrzeniem - strukturą otwartą poddającą się wielu interpretacjom. Autor prezentowanych tekstów starał się w nich między innymi naszkicować coś, co można określić jako nieoczywistość świata. W zauważeniu czegoś takiego może nam, Europejczykom, pomóc pośrednie odniesienie się do kultury orientalnej, a konkretnie japońskiej. Jako przykład może tu posłużyć użycie takich terminów (i pojęć) jak pustka czy nicość, które mogą znaczyć wiele więcej niż to, do czego jesteśmy przyzwyczajeni. I nie chodzi tu o definicje, a tylko o uświadomienie sobie nieoczywistości tego, co nas otacza na co dzień. Można to też określić jako inne, poszerzone spojrzenie.