Przedmiotem badań autorki są granice państwa polskiego, postrzegane jako trwały geograficzny fenomen państwowości i jedno z najpoważniejszych źródeł jego niezależności i bezpieczeństwa, przedmiot odwiecznej troski władzy i społeczeństwa. Nowe podejście do tego fenomenu zawiera się w tym, iż autorka zwraca uwagę na czynniki dokonujące sie w środowisku międzynarodowym, pod których wpływem obserwujemy proces odchodzenia od postrzegania granic w kategoriach ,,oddzielania od siebie narodów", ,,murów granicznych" itp. na rzecz ich nowych funkcji. Wykorzystanie w książce modelu J. Rosenau do objaśnienia fenomenu polityki zagranicznej państwa, innej niż te, które domunują w analizach o zdecydowanie klasycznym podejściu do państwa i polityki zagranicznej, wydaje się logiczną konsekwencją dynamicznego podejścia do badanego przedmiotu, spojrzenia na funkcje granic przez pryzmat zmiennej natury stosunków międzynarodowych, dynamiki środowiska i systemu międzynarodowego. Nie popadając ani w skrajny realizm, ani skrajny neoliberalizm, autorka konsekwentnie buduje model funkcjonalnej teorii granic, w której klasyczne wartości, jakie dla każdego państwa symbolizują jego granice, ulegają wzbogaceniu (transformacji) jako efekt synergii z myślącymi podobnie władzami.