Pretekst do rozmyślań nad politycznością obrazów stanowią da Didi-Hubermana dwa, często marginalizowane, teksty Brechta: Arbeitsjournal i dziwaczny atlas obrazów zatytułowany Kriegsfibel. Brecht wyciął, skleił, zestawił i skomentował w nich dużą ilość dokumentów wizualnych i reportaży fotograficznych dotyczących II wojny światowej.

Ten rodzaj poznania poprzez montaż stanowi alternatywę dla standardowej wiedzy historycznej oraz ujawnia w swojej poetyckiej kompozycji – która jest równocześnie dekompozycją – niezliczoną ilość motywów dotąd niepostrzeżonych, symptomów, powiązań na przecięciu wydarzeń. Jest miejscem przenikania się doświadczenia historycznego, politycznego zaangażowania i wymiaru estetycznego.