W burzliwych czasach średniowiecza losy państw i narodów rozstrzygały się najczęściej na polach bitew, a czynnikiem decydującym o zachowaniu i utrzymaniu władzy była siła oręża. Rycerstwo oraz złożone z ludzi niższego stanu lokalne oddziały pomocnicze przeważnie jednak nie zapewniały wystarczającej liczby wyćwiczonych w wojennym rzemiośle, sprawnych fizycznie i nielękających się walki żołnierzy. W takiej sytuacji korzystano z usług najemników. Popularna monografia znanego amerykańskiego historyka poświęcona jest dawnym "psom wojny", walczącym wyłącznie dla sutego żołdu i łupów. Skład osobowy tej kasty był bardzo zróżnicowany: najemnikami bywali zamożni arystokraci, chłopi, mieszczanie, a nawet duchowni. Byli nadzwyczaj skuteczni, nieustraszeni, wytrwali,
cenili nowe zdobycze techniki wojennej.