„Jadąc metrem do domu, przeczytała kolejny artykuł któregoś z dziarskich bywalców sądowego bufetu o leniwych i opieszałych sędziach. Dawno już przestała nawet w myślach dyskutować na te tematy. Przestała denerwować się obiegowymi i gazetowymi mądrościami, rewolucyjnymi rozwiązaniami prosto z sufitu, oskarżeniami rzucanymi lekką ręką, choć czasami wyglądało na to, że najlepszym rozwiązaniem kryzysu w polskim sądownictwie byłaby natychmiastowa eksterminacja wszystkich sędziów. Najlepiej od razu z całymi rodzinami, bo to przecież wszystko, panie, jedna sitwa i bandyci...