Eihei daishingi, czyli Reguła zgromadzenia mnichów buddyjskich jest zbiorem napisanych w języku chińskim przez japońskiego mistrza Dogena Kigena tekstów poświęconych różnym aspektom życia wspólnotowego w klasztorze zen.

Charakterystyczną cechą nauczania Dogena było utożsamianie praktyki religijnej z osiągnięciem przebudzenia, celu praktyki buddyjskiej. Z tego względu mistrz przywiązywał niezwykłą wagę do życia monastycznego, uważanego przezeń za urzeczywistnienie idealnego świata przebudzenia tu-i-teraz.

Poszczególne teksty (Tenzo kyokun z 1237; Bendoho z 1245 r.; Fushuku hanpo z 1246 r.; Shuryo shingi z 1249 r.; Tai taiko no ho z 1244 r. i Chiji shingi z 1246 r.) wyczerpująco omawiają wiele aspektów życia monastycznego, ucząc postawy, jaka powinna cechować mnicha oraz każdego człowieka pragnącego uzyskać doskonałość duchową. Do dziś są one podstawą organizacji klasztorów zen soto w Japonii, stanowiąc inspirację zarówno dla mnichów, jak i świeckich praktykujących buddystów.