Ta książka jest do czytania, oglądania i zwiedzania. Stosuję tu liberacki zabieg wykorzystania materiałów wizualnych do wzmocnienia treści słowa. Zużycie sztuki jest tu nieprzypadkowe. Mam intencję budowania nie tylko przyjaźni wewnątrz humanistyki, ale również projektowania sytuacji komunikacyjnych ze sztuką, które mają zadanie wyzyskać wnętrze obrazów dla inspiracji badań społecznych i poznania humanistycznego (i posthumanistycznego). Pojawienie się w tekście załączników artystycznych, domagających się "intensywnej powolności spojrzenia", ma pełnić więc funkcję obrazowego wprowadzenia myśli w ruch. Te notatki podejrzane w historii sztuki to nie tylko podglądanie i obdarzenie fragmentu "łaską widoczności". Jest to związane również z paktem poznawczym, integralnego, źródłowego poznania. gdzie słowo, w trybie liberackim, jest wzmacniane przez przedłużenia symboliczno-obrazowe, ale także ma pełnić tu funkcję inkantacji, jakie mogą umożliwić pograniczne, hybrydalne przyjaźnie humanistyki i sztuki.