Lapidarna sentencja jest dla mnie podręcznym – dającym mi poczucie przynależności – rekwizytem pakowanym do walizki. Jest mała. Czasem lotna, więc nie ciąży. Zwykle powstaje sama z siebie, znienacka, przypadkiem, jest jak nieproszony, lecz miły gość. Kiedy indziej kiełkuje z tego, co dzieje się w nas lub wokół nas, rodzi się, by uwypuklić czy naciągnąć sens faktu do prowokującej skrajności.