Aktywność obywatelska w przestrzeni publicznej wzrosła w ostatnich 25 latach i choć nadal możemy być niezadowoleni z jej poziomu, to różnorodność form samoorganizacji oraz celów, dla których ludzie chcą współdziałać, jest szeroka. Zmieniły się zarówno pozycja, z jakiej oceniamy rzeczywistość społeczną, jak i kryteria tej oceny.
Zamieszczone w książce artykuły łączy krytyczna refleksja nad teorią i praktyką uczestnictwa obywateli w polskiej przestrzeni publicznej. Analiza przypadków pozwala na przedstawienie istotnych dylematów partycypacji obywatelskiej, w tym procedur demokratycznych, reprezentacji, a także interwencji i konsultacji społecznych.