Opowieści Belzebuba dla wnuka

G. I. Gurdżijew (ok. 1870–1949) jest uznawany za autora jednego z najbardziej oryginalnych nauczań duchowych naszych czasów, choć jednocześnie jego nazwisko otoczone jest fantastyczną legendą. W rzeczywistości poświęcił on wiele lat swego życia na poszukiwanie zapomnianej wiedzy, a następnie niełatwe zadanie przekazania jej ludziom współczesnym. Wprawdzie stosował różne formy przekazu – w tym wykłady, tańce i muzykę – szczególną wagę przykładał jednak do publikacji Opowieści Belzebuba dla wnuka, pierwszego z trzech cykli swoich pism zatytułowanych wspólnie Wszystko i rzecz wszelka.
Gurdżijew przedstawia w nim swoje idee w formie opowieści mitycznej, obejmującej wydarzenia na skalę całego wszechświata, ale jednocześnie nigdy nie odchodzi od kwestii podstawowej: znaczenia ludzkiego życia. Ta alegoryczna powieść, imponująca, jeśli chodzi o zakres, traktuje o powstaniu kosmosu i wszelkich form życia, opisuje dzieje różnych cywilizacji, a zarazem obfituje w szereg barwnych wątków i postaci. Opowieści Belzebuba zawierają wnikliwą krytykę kondycji ludzkiej, zawsze jednak łagodzoną pełnym empatii poczuciem humoru autora.
Gurdżijew używa niezwykle bogatego i jedynego w swym rodzaju języka, który opiera się wszelkim próbom klasyfikacji.
Opowieści Belzebuba ukazały się po raz pierwszy w tłumaczeniu angielskim w 1950 roku, a oryginalny tekst rosyjski został opublikowany dopiero w 2000 roku. Niniejsze, pierwsze polskie wydanie jest przekładem z języka rosyjskiego i zostało porównane z rękopisami, jak również edycją angielską i francuską.