Gustaw i Konrad to kolejne wcielenia Nikogo – postaci, której pierwowzorami są Odys Homera i Nemo Radulphusa. Odwołując się do motywu rozwijanego między innymi przez Jörga Schana, Ulricha von Huttena, Williama Wordswortha, Jeana Paula, Ludwiga Tiecka i Achima von Arnim, autor skupia się na zjawisku znanym pod nazwą lusus de Nemine, oznaczającym grę z Nikim lub w Nikogo. Mickiewicz podejmował tę tematykę, aby przedstawić istoty nieprzedstawialne, będące negacją bytu. Badacz stawia pytania o granice języka, którym poeta opisywał owe skrajne formy istnienia. To książka o giętkości, ale także o przewrotności tego języka.
Publikacja dofinansowana przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.