Ocalanie siebie wiąże się właśnie z rytuałem poszerzania obszaru
penetracji świata, docierania do jego licznych wymiarów.
W wierszach Wrożyńskiego dostrzegamy nawet
kilka światów: ten rzeczywisty, obecny w bezpośredniej narracji,
ten, z którego przywoływane są wspomnienia poety, ten,
zaludniony jego zmarłymi, ten ze snów,
a także ten, w którym pomnożone w wyobraźni poety zjawiska,
zdarzenia i istnienia zyskują dodatkowy, magiczny byt.
Adriana Szymańska