Rodzina i przyjaciele namawiają mnie do pisania pamiętnika czy autobiografii. Ale dla opowieści o sprawach innych ludzi zasoby mojej pamięci, znawstwo charakterów, wreszcie umiejętności opisowo-narracyjne są zbyt skąpe. Autobiografię zaś wtedy tylko warto pisać, jeżeli można być szczerym aż do końca – na to z różnych powodów mnie nie stać.
Postanowiłem więc ograniczyć się do życiorysu naukowego. /.../ Ale zajmowanie się literaturą to nie tylko moje zamiłowanie, a później zawód, to także mój «sposób na życie». Podlegał presjom historii i łączył się z zaangażowaniem politycznym. W takiej więc mierze, w jakiej okaże się to konieczne, ten życiorys naukowy jest także życiorysem osobistym i politycznym.
Henryk Markiewicz