Książka ta nie jest monografią kierunku istniejącego we współczesnym pisarstwie historycznym, kierunku zwanego „mikro-historią". Proponuje natomiast metodę jego analizy i interpretacji, którą autorka określa mianem krytyki historiografii. Krytyka ta ujawnia dialog toczący się w pisarstwie historycznym pomiędzy przeszłością i teraźniejszością, którego odniesieniem jest przyszłość. W Mikrohistoriach historiografia staje się krytyką kultury rozumianą jako refleksja nad człowiekiem (filozofia), jako opowieść pokazująca, kim jest człowiek (antropologia) i jak to jest być człowiekiem (etyka).