Władimir Britaniszski (ur. w 1933 r. w Leningradzie, zm. w 2015 r. w Moskwie) był rosyjskim poetą, prozaikiem, eseistą i tłumaczem – twórcą blisko związanym z polską kulturą. W jego opracowaniu ukazały się w Rosji wybory wierszy Leopolada Staffa, Jarosława Iwaszkiewicza, Włodzimierza Słobodnika, Tadeusza Różewicza, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, czy Zbigniewa Herberta; był też autorem antologii Polskije poety (Poeci polscy, 1978) i Iz sowriemiennoj polskoj poezii (Z polskiej poezji współczesnej, 1989); przetłumaczył również Zniewolony umysł (2003) Czesława Miłosza. Z kolei jego wiersze tłumaczone na język polski były przez Annę Kamieńską, Jerzego
Litwiniuka, Wiktor Woroszylskiego, Józefa Waczków, Mariana Grześczaka. Krzyk duszy – tom wierszy Britaniszskiego w wyborze i przekładzie Zbigniewa Dmitrocy – jest smutną, przejmującą i pesymistyczną podróżą po ziemi rosyjskiej, jej historii i współczesności. W jednym z najpiękniejszych wierszy pt. Brak sposobu, by usłyszeć czarnego drozda możemy przeczytać: „Skąd na tym świecie zło? – zmęczeniśmy pytaniem. / Z nas samych, z wszystkich. Zgoda, lecz skąd drozd na świecie? / Skąd wziął się drozd? To jego winniśmy ustami / pić miód. Przez całą noc. Przez całe życie. Wiecznie”.