Pasjonująca podróż do dziewiętnastowiecznej Japonii. Autorka była świadkiem zmian zachodzących w epoce Meiji i na podstawie własnych obserwacji lub informacji uzyskiwanych od osób z jej bliskiego otoczenia, kompleksowo i szczegółowo opisuje różne aspekty życia japońskich kobiet, osadzonego w niezwykle dynamicznych realiach przełomu XIX i XX wieku. Poruszane przez nią aspekty to kolejne etapy życia: dzieciństwo, edukacja, małżeństwo, macierzyństwo i starość. Nakreśla obraz kobiet z różnych klas i egzystujących w różnych środowiskach, wiążąc to z określonymi zachowaniami oraz tłem obyczajowo-kulturowym. Japonki nie wstydzą się swojego wieku, lecz robią wszystko, aby pokazać, że każdy wiek ma swoje prawa. Podkreślają to i uczesaniem, i strojem, żeby dopasować się do przeżytych lat. Ubrania małych dziewczynek mienią się jaskrawymi kolorami i przyciągają wzrok różnorodnością. Dziewczynki wyglądają niczym wesołe motyle lub tropikalne ptaki. Ale wraz z wiekiem kolory stają się coraz bardziej stonowane, wzory na tkaninach bardziej subtelne, a pasy do kimona – coraz węższe. W starszym wieku kolory noszone przez kobiety upodabniają je do nocnych motyli lub do spokojnych wróbli. Wiek kobiety można ocenić poprzez drobne elementy garderoby i żadna z Japonek nie chce udawać, że ma mniej lat, niż ich faktycznie przeżyła. (z rozdziału Starość).