Usiadł przed układanką, dołożył przypadkowy element, zamyślił się znowu. Przymknął oczy, a jego ręce zaczęły śmigać nad blatem, układał po omacku, a gdy spojrzał ponownie, brakowało tylko paru elementów. — Nie ma cię, stary — szepnął do siebie - ludzie cię wymyślili.
(fragment powieści)