Żadan jest znawcą i kontynuatorem bogatej spuścizny ukraińskiej awangardy pierwszych dekad XX wieku. W tonacji kpiarsko-buntowniczej podejmuje też zapomnianą tradycję rodzimego anarchizmu – wyróżniającego się zasięgiem, siłą i rangą w międzynarodowych dziejach tego nurtu. Te tradycje ideowe i artystyczne stanowią odtrutkę i dla trupich jadów upadłego sowieckiego etatyzmu, i dla uroszczeń nacjonalistycznych. Łączą się też ze zdrowym sceptycyzmem wobec realiów współczesnej cywilizacji i kruszącego się tradycjonalizmu. Bunt i kontestację spowija aura humoru i liryzmu, ciekawie godząc się z off ową poetyką wielkomiejskich subkultur, stylów i zjawisk kultury pop. Ostatni tom wierszy Żadana, Etiopia, wiele motywów i tytuł zawdzięcza mitotwórczej utopii rastafariańskiej. Na jego integralną konstrukcję składają się dwa cykle: lapidarnych, na wpół łotrzykowskich ballad, na prawach pastiszu, a nieraz parodii respektujących reguły metrum i rymu, oraz sowizdrzalskich „romansów” – których sprozaizowany vers libre buduje niemal satyryczny komentarz do groteskowych przejawów życia społecznego dzisiejszej Ukrainy.