Dominik Sieklucki poddał analizie proces ewolucji systemu wyborczego III Rzeczypospolitej, poczynając od pierwszych ordynacji uchwalonych w 1990 roku, przez późniejsze liczne zmiany w prawie wyborczym, a na przyjętym w 2011 roku Kodeksie wyborczym i jego nowelizacjach kończąc. Traktując wybory jako wieloetapowy proces rządzony przez zespół reguł składających się na system wyborczy, poddał weryfikacji tezy dotyczące uwarunkowań, mechanizmów, kierunków i skutków ewolucji tego systemu, a jednocześnie starał się wskazać najważniejsze, charakterystyczne tendencje związane ze zmianami w prawie wyborczym.
Procesualny charakter wyborów znalazł odzwierciedlenie w strukturze monografii jej główne punkty stanowią etapy procesu wyborczego w największym stopniu determinujące poziom rywalizacyjności wyborów oraz ich ostateczny wynik. Autor uwzględnił w analizie wszystkie instytucje wybieralne w powszechnym głosowaniu (Sejm i Senat RP, Prezydenta RP, organy jednostek samorządu terytorialnego i Parlament Europejski), a zasadnicze rozważania poprzedził prezentacją najważniejszych zagadnień dotyczących teorii systemów wyborczych i omówieniem polskich rozwiązań wyborczych od czasów najdawniejszych po wybory parlamentarne przeprowadzone w 1989 roku. Zarysował również perspektywy polskiego systemu wyborczego po kodyfikacji prawa wyborczego.

„Recenzowana monografia ma charakter nowatorski. Tematyka systemu wyborczego w polskim systemie politycznym w zaprezentowanym ujęciu badawczym jest jedyna w swoim rodzaju i nie posiada jak dotąd wiernego odpowiednika w polskiej politologicznej literaturze przedmiotu".
Fragment recenzji prof. dr hab. Ewy Bujwid-Kurek