„Największym wrogiem był głód. Zjeść tyle, by przeżyć – była to walka, która podejmował każdy. Więźniowie cały czas z niedożywienia. Górnicy potrzebowali godziny na wykonanie pracy, która normalnie człowiekowi zajmowała dziesięć minut. Głód była tak dotkliwy, że nawet szczury niemal zupełnie znikały z obozu. Były one całkiem spore i uważano je za przysmak oraz źródło protein. Strażnicy zabraniali polowań na szczury, ponieważ uważali, że zwierzęta te informują o zawałach w szybach kopalnianych. Pewnego dnia, kiedy niosłem tarcice do podparcia sufitu chodnika, dostrzegłem dużego szczura. Uderzyłem go kamieniem i natychmiast zjadłem – od głowy do ogona, na surowo, nie obdarłszy go ze skóry. Mięso smakowało jak miód.”

„Po rozpoczęciu nauki w szkole podstawowej, my, siostry, pojechaliśmy na wycieczkę do muzeum przypominającego zbrodnie imperializmu amerykańskiego w Shincheon. Powiedziano nam, że właśnie tu żołnierze amerykańscy wymordowali około 900 wieśniaków, w tym wiele kobiet z dziećmi. Zaprowadzili bezbronnych cywilów do schronu przeciwlotniczego i tam ich zamknęli. Trzeciego dnia podłożyli pod budynek ogień i spalili wszystkich żywcem (…) Poczuliśmy, że głęboka nienawiść do Amerykanów rychło przeradza się w równie głęboką miłość do naszego ojca. W sercach i umysłach wezbrał zachwyt dla Tego, który czuwa nad bezpieczeństwem i godnością ojczyzny.”