Dla większości ludzi historia Australii zaczyna się w roku 1788, w momencie odkrycia jej rzez Brytyjczyków. Dotąd panuje powszechne przekonanie o swego rodzaju „tabula rasa” w rzeszłości kontynentu. Rdzenne ludy Australii, Aborygeni, zepchnięte zostały na margines rodzącego się nowego wielonarodowego społeczeństwa Australii. Dopiero od początku lat osiemdziesiątych XX wieku można zaobserwować zasadniczą zmianę w myśleniu, przede wszystkim w samej Australii. Dostrzeżono bowiem przeszłość kontynentu sprzed wieku osiemnastego. Dokładne badania, przy odrzuceniu okcydentalnej megalomanii, pozwoliły inaczej spojrzeć na kulturowy dorobek Aborygenów. Dużą zasługę ma w tym dziele Kościół katolicki Australii, którego biskupi zwrócili uwagę wiernych na prahistorię Aborygenów. Choć nie stworzyli oni bogatej kultury materialnej, mają jednak niezwykłą i niespotykaną duchowość, zmysł artystyczny, społeczny i ekologiczny, pielęgnowany na gruncie rozbudowanego prastarego prawa aborygeńskiego, przekazywanego w rodzinach. Ten aspekt dziedzictwa Aborygenów podejmuje i omawia Eugene Stockton w oddawanej do rąk czytelników książce. Przede wszystkim jest ona przeznaczona dla odbiorców australijskich, gdyż nadal znaczna ich część nie dostrzega Aborygenów jako równorzędnych kulturowo partnerów.