Kres wieku XVIII. Francja – oświeceniowy Paryż, jeszcze rojalistyczne południe.

Nieuchronnie nadciąga burza potwornej rewolucji, która bezmyślne zniszczy dorobek wielu pokoleń.

On – Gaston de Clarac – szlachcic, rozsądny konserwatysta, żołnierz i patriota, twardo stąpający po ziemi orator o ciętym języku, przewidujący nadchodzącą katastrofę.

Ona – Zofia de Laval – hrabianka, zwolenniczka postępu i filozofii oświecenia... powoli przeglądająca na oczy.

A pomiędzy nimi: roznamiętnione, odmienne, ostro zwalczające się poglądy oraz historia pełna gwałtu, horroru, podłości i okrucieństwa.

Jeske-Choiński w książce o miłości, honorze i utopijnej wizji idealnego państwa ukazuje, że nawet rozumny człowiek spuszczony z łańcucha prawa czy obowiązku staje się krwiożerczym niewolnikiem swoich namiętności.