Rękopisy Mieczysława Jastruna, w których autor w sposób niezwykle barwny i poetycki, co fotograficzny, opisuje w kilku częściach swoje losy. Dzieciństwo, spędzone z rodzicami w Małopolsce (Galicji), wybuch I Wojny Światowej i ucieczkę z ukochanych miejsc. Widzimy jego młodość – czyli okres gimnazjalny i studencki do roku 1930 – spędzoną w Tarnowie i Krakowie, kontakty z pismem „Skamander” i „Zwrotnicą”, pierwszą posadę w szkole w Kolbuszowej. Poznajemy dorosłego Jastruna, pisarza, nauczyciela w Brześciu, a potem w gimnazjum w Łodzi; dzięki niemu zawieramy znajomość z Julianem Przybosiem, Bruno Schulzem i innymi poetami; widzimy wybuch II Wojny Światowej, jego ucieczkę do Lwowa, potem po roku powrót do Warszawy, tajne nauczanie, pisanie wierszy. Książka zawiera również pełny życiorys artysty jego pióra oraz dziennik z podróży z żoną Mieczysławą, synem Tomaszem i synową Ewą do miejsc ze swojego dzieciństwa.

Czyta: Paweł Kutny