Mnemozyna O pamięci autobiograficznej w poezji polskiej

Książka pt. „Mnemozyna. O pamięci autobiograficznej w poezji polskiej” podejmuje temat pamięci autobiograficznej (kategorii wypracowanej na gruncie psychologii w latach 80. XX wieku), gdzie została zastosowana w sposób całkowicie nowatorski: na gruncie literaturoznawstwa.

Dysertacja pokazuje problematykę tytułową głównie w odniesieniu do fenomenologii pamięci w koncepcji Paula Ricoeura, zaprezentowanej w monografii: „Pamięć, historia, zapomnienie”. Naturalne w tym kontekście pozostaje uprzywilejowanie pojęcia śladu mnezyjnego (P. Ricoeur, E. Levinas, B. Skarga) i ujęć podmiotu w postaci tożsamości narracyjnej. Nawiązuję również do teorii piśmiennictwa autobiograficznego (Ph. Lejeune, S. Doubrovsky, M. Czermińska). Uwzględnione zostały również teorie reprezentacji powstałe na gruncie współczesnej historiografii (F. Ankersmit). Rozprawa ma charakter analizy hermeneutycznej.

Poszczególne aspekty tytułowego zjawiska mnemonicznego zostały omówione w sześciu rozdziałach: „Pamięć autobiograficzna”, „Pamięć nostalgiczna Czesława Miłosza”, „Pamięć fortunna Julii Hartwig”, „Pamięć zobowiązana Zbigniewa Herberta”, „Pamięć traumatyczna Wacława Iwaniuka”, „Pamięć melancholijna Marcina Świetlickiego”.