Vladimir Sofronitzky plays Russian Piano Music Scriabin - Rachmaninoff - Prokofiev - Borodin

ROSYJSKIE ARCHIWA
Seria Rosyjskie Archiwa (Russian Archives) przygotowana przez Brilliant Classics jest jedną z najszerszych kolekcji pokazujących bogatą historię XX-wiecznej Rosji (lub Związku Radzieckiego) przez zestawy płyt jednego artysty, prezentujące często legendarnych muzyków. Ta seria trzypłytowych zestawów ukazuje tę ideę jak najwierniej, prezentując artystów w ich własnym unikalnym repertuarze, który (rzecz dość oczywista) zawiera często muzykę rosyjską. Czyj Skriabin jest bardziej autentyczny niż Sofornitzkiego? Kto potrafi uchwycić Słowiańską duszę lepiej niż Ojstrach w rosyjskich Koncertach Skrzypcowych? Który wiolonczelista był bliżej związany z kompozytorami Szostakowiczem i Prokofiewem niż Rostropowicz? Seria ta daje świadectwo wyjątkowemu dziedzictwu, często zbyt rzadkie w obliczu jednorodności dzisiejszej globalizacji kulturalnej.

„Grał jak bóg – wyglądał jak bóg” Heinrich Neuhaus

Vladimir Sofronitzki urodził się St Petersburgu w 1901 roku, jako najmłodszy z sześciorga rodzeństwa. Uczył się w Warszawie u Anny Lebedewej-Getsewicz, uczennicy Antona Rubinsteina i z polecenia Glazunowa u Aleksandra Michałowskiego. Michałowski był uczniem Moschelesa, Reinecke’go i Tausiga, więc linia Beethoven – Mendelssohn – Liszt była bez zarzutu. Następnie brał lekcje kompozycji u Maksymiliana Steinberga (zięcia Rimskiego) i gry u Leonida Nikolajewa, który również uczył Szostakowicza. W 1917 roku córka Skriabina dołączyła do lekcji Nikolajewa i wyszła za mąż za Sofronitzkiego w 1920, po czym przenieśli się do Paryża, gdzie ich grono znajomych obejmowało rodzinę Skriabina, Glazunowa, Prokofiewa (dobrego przyjaciela), Medtnera i Corota. W 1945 Sofronitzki występował przed Stalinem, Gromyką, prezydentem Trumanem i Churchillem na Konferencji Poczdamskiej.

Jego kariera oscylowała pomiędzy koncertami, nagraniami i uczeniem, a jego repertuar był szeroki – od Bacha i Scarlattiego, Clementi, Mozarta, Beethovena i Schuberta do Chopina, Liszta i Schumanna, a nieco późnego Brahmsa, nieco Ravela i Debussy’ego oraz Poulenca. Repertuar rosyjski zawierał Islamey Balakirewa, Czajkowskiego i nieco Liadowa. Najważniejsze miejsce zajmuje Skriabin (z wyjątkiem VII sonaty ‘Białej Mszy’ – Sofronitzki był przesądny), równie często gra Glazunowa, Medtnera, Prokofiewa, Rachmaninowa i Szostakowicza. W czasie Zimnej Wojny zainteresował się Glennem Gouldem, a Van Cliburn i Lazar Berman byli jego uczniami.

„Udawałem się na koncert jak na randkę w ciemno, oczekując czegoś całkowicie nieznanego, tajemniczego i wspaniałego – jednym słowem cudu! Podszedł do fortepianu i magia zaczęła działać”
Stanislav Neuhaus, Wspomnienia

Nagrania z lat 1946-60