Książka poświęcona jest analizie literatury emigracyjnej, powstałej po 1981 roku. Autor dokonuje zarówno analizy literaturoznawczej jak i antropologicznej, ukazując również socjologiczne i polityczne perspektywy zjawiska literatury migracyjnej, nowej jakości w dziejach naszego piśmiennictwa.
Autor poddaje analizie tylko takie teksty, które pisane są z pozycji emigranta, osadzonego mniej czy bardziej wygodnie w kulturze kraju osiedlenia i świadomie podejmującego próbę konfrontacji dwóch porządków kulturowych: przywiezionego ze starego świata, zapamiętanego i odtwarzanego z codziennym doświadczeniem nowego środowiska.
Klasyczne figury literatury emigracyjnej, takie jak obraz wygnania i wygnańca, pamięć kultury, patriotyzm, nostalgia, mit walki o niepodległość są wypierane, zastępowane, przez ich formy zdekonstruowane, funkcjonujące na płaszczyźnie antropologicznej. Autor wskazuje na nieustanną przemianę tych kategorii, co pokazuje, jakim błędem jest ich używanie w tradycyjnym, zwłaszcza stereotypowym, wydaniu, zarówno w literaturze, jak też w krytyce literackiej.