Koncepcja dobrej wiary stworzona została w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W dobrej wierze pozostaje wyłącznie podatnik, który nie wiedział lub przy zachowaniu należytej staranności nie mógł dowiedzieć się o tym, że uczestniczy w transakcji, która wiąże się z nadużyciem lub oszustwem w zakresie podatku od wartości dodanej. Takiego podatnika, mimo że uczestniczy on w transakcji stanowiącej oszustwo lub nadużycie, nie można pozbawić określonego rodzaju uprawnienia, np. prawa do odliczenia podatku naliczonego.
Prezentowana publikacja stanowi analizę koncepcji dobrej wiary prowadzoną z punktu widzenia normatywnej konstrukcji podatku od wartości dodanej. Wskazuje przy tym na:
- materialnoprawny aspekt dobrej wiary – kiedy jej dowodzić,
- formalnoprawny aspekt dobrej wiary – jak jej dowodzić.