Mahabharata, jeden z dwóch najważniejszych eposów indyjskich, jest dziełem o wyjątkowym znaczeniu dla poznawania kultury staroindyjskiej. Badania prowadzone nad nią w nowożytnej tradycji europejskiej mają długą, bo sięgającą XVIII wieku tradycję. Na tym tle dziwi fakt stosunkowo niewielkiej liczby poświęconych jej opracowań, które posiadamy w naukowym piśmiennictwie polskim. Praca niniejsza jest próbą wypełnienia, choćby w ograniczonym wymiarze, tej właśnie luki.

Ze „Wstępu”