Wilk, psy i ludzie, opowiadanie Adolfa Dygasińskiego z 1883 roku, reprezentuje w polskiej literaturze prąd literacki zwany naturalizmem, polegający na fotograficznym odwzorowaniu rzeczywistości i mimetycznej estetyce. Rzeczywistością pokazaną w utworze Dygasińskiego jest mała nadnarwiańska wieś i otaczająca ją przyroda: lasy i zwierzęta. Opowiadanie skonstruowane jest wokół historii wilka Buty, znalezionego w lesie i wychowanego przez wiejskiego nauczyciela. Na skutek drobnych incydentów połączonych z niechęcią ludzi do wilczej natury, Buta zostaje oddalony ze wsi. Trafia do samotnej leśniczówki, skąd po dramatycznych zdarzeniach wraca do lasu, by w końcu zginąć z rąk ludzi.