Tłumaczenie form, tyleż nieuniknione, co i oczywiste, jawi się jako efekt uboczny tłumaczenia poezji, jak gdyby te dwie wartości były rozdzielne. Oczywistość tłumaczenia formy podlega jednak polaryzacji pomiędzy stanowiskiem określającym formę jako czynnik tożsamy w wielu językach, a zatem niepodlegający przekładowi i przekładu niewymagający, a stanowiskiem, że każda realizacja formy w innym języku jest inwariantem abstrakcyjnego wzorca, zatem jest „przekładem” nie tylko formy istniejącej w jednym języku na tę samą formę w innym języku, ale jest „przekładem” także formy wzorcowej na konkretny język. Dopiero tak sprzężone ujęcie tego zagadnienia pozwala na ustalenie znaczenia formy w źródłowym tekście literackim i w jego tłumaczeniach. Autorzy zebranych w tomie tekstów dobitnie wskazują, że tłuma¬czenie form otwiera nowe przestrzenie wyobraźni, języka, poznania i że przekład tekstu poetyckiego to zadanie dla artysty – wirtu¬oza, który gra na dwóch językach i właściwych im tradycjach literackich.