Teatr jest ciekawą podróżą do niesamowitego świata, niewyczerpanie nieodgadnionego, przestrzenią do uzewnętrznienia siebie, choć za pośrednictwem wykreowanej postaci – i właśnie to sprawia, że przyciąga on do siebie ludzi w różnym wieku, z różnorakich kręgów kulturowych i po rozmaitych przejściach życiowych. Nie bez powodu właśnie teatr wykorzystywany jest chociażby w procesie resocjalizacji w zakładach penitencjarnych, stanowi także element socjoterapii w placówkach wsparcia dziennego, instytucjach socjalizacyjnych czy w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych, a w ostatnich latach na szerszą skalę rozpowszechnia się również w klubach seniora.

W niniejszej książce pragnę się skupić nie tyle na temacie morałów, jakie wypływają z samych treści spektakli teatralnych (choć warto tutaj podkreślić ich ogromne znaczenie w procesie wychowania młodego człowieka), ile raczej na walorach profilaktycznych i terapeutycznych uczestnictwa w całym procesie współtworzenia spektakli przez aktorów-amatorów dziecięcych i młodzieżowych teatrów prowadzonych przez wychowawców w świetlicach środowiskowych i innych placówkach opiekuńczo-wychowawczych oraz tych o charakterze specjalistycznym.