Erudycyjny esej o nieoczywistych związkach teatru i morza, sceny i żywiołu wody w twórczości Jerzego Grzegorzewskiego. Córka reżysera, dramatopisarka znana m.in. z Ifigenii i Migreny, operuje tu językiem gęstym, pełnym intelektualnych nawiązań, a zarazem poetyckim, literacko fascynującym. „Scena w Onym, Drugim Powrocie Odysa była Amsterdamem, chronionym przed morzem kontrolowanym systemem zapór, otwieranych tylko w trakcie odpływów. Odys jest na mieliźnie, stąd jego powolne umieranie. [...] Po śmierci ojca tamy zostały otwarte i to morze, czekające na ujście z kulis, zalało teatr. Pływające na jego dnie trupy z przeszłości, wspomnienia scen, spektakli, aktorów, scenografii, muzycznych wariacji, są zadziwiająco zakonserwowane. Przed zapomnieniem chroni je właśnie słona woda, nic innego”. (fragment książki)